Mijn eerste dag in Frankrijk. Er wordt aangebeld, ik verwacht dat het iemand van de familie is en doe open. Er staat een onbekende mevrouw voor de deur. In mijn verwarring kan ik nog net ‘salut..’ uitkramen, niet echt een gepaste begroeting. Oeps!
De mevrouw is van de gemeente. ‘Je ne suis pas un voleur’ (ik ben geen dief) zegt ze. Waarschijnlijk keek ik nogal verschrikt 😉 . ‘Je comprends’, antwoord ik. Ik leg uit dat ik nog niet zo goed Frans spreek, omdat ik Nederlandse ben.
Ze laat haar pasje zien en ik laat haar binnen. Ik verontschuldig mezelf voor de troep in huis en vertel dat we gisteren net verhuisd zijn.
De mevrouw zegt dat ze in de stad langs de deuren gaat om te tellen hoeveel mensen er wonen. Dat dit belangrijk is om te weten, omdat ze daaruit kan afleiden hoeveel voorzieningen er nodig zijn. In Frankrijk zijn onder andere de scholen van de staat, dus ik begrijp dat dit nodig is. Wat ik niet helemaal begrijp is dat hier speciaal iemand voor langs moet komen. Toch vind ik het ook wel wat hebben: de gemeente die zich persoonlijk bezig houdt met haar inwoners.
Ik vertel de mevrouw dat we in Nederland zelf naar de gemeente gaan om te laten weten dat we zijn verhuisd. Ze vraagt zich af of de mensen daar wel gehoor aan geven. Ik vertel dat we dit wel móeten doen omdat we anders o.a. belastingen blijven betalen.
De aardige mevrouw legt daarna iets uit over de Franse privacywetgeving en concludeert:
‘Maar ach, ik vind het allemaal prima want ik houd er mooi een baan aan over!